eerste verhaaltje

Hoi Dudes,
om eerst even een idee te krijgen van wat ik ga storyboarden heb ik een verhaaltje uit geschreven van mijn visie op ons concept. Omdat ik niet zeker weet of we op een lijn zitten wil ik dat jullie het even doorlezen, en daar waar nodig zeggen dat het anders moet. Dan kan ik zo snel mogelijk daar een stappenplan van uitschrijven en dat omgooien in een storyboard!

Storyboard The Lonely Space
Je loopt door een ruimte. De ruimte is een en al eenzaamheid. De ruimte is uitgestorven, je ziet echter wel dat er ooit eens een teken van leven is geweest. Zo ligt er een logboek, waar ooit in geschreven is, een `
Je moet je eerst een beetje orienteren in de ruimte.
Je ziet niet direct het raam, maar je ziet wel ergens een licht vanaf komen. Daar moet je blijkbaar heen. Onderweg kom je allemaal voorwerpen tegen. Je komt er steeds meer achter dat hier ooit eens leven is geweest en de eenzame sfeer maakt dat je dat je je steeds meer bewust gaat raken aan de behoefte om leven om je heen te krijgen. De leegte valt op, het licht trekt je nog steeds.
Je loopt verder naar het licht. Voor je staat een trap. Je kijkt omhoog, met de trap mee en je ziet de bovenkant van iets wat een schilderij of een raam zou kunnen zijn. Je loopt omhoog. Je ziet een raam, een groot raam, aan alle kanten raam. Als je dichterbij loopt, naar het raam en je kijkt naar buiten. Dan zie je dat zelfs buiten geen teken van leven is. Blijkbaar ben je heel ver in iets wat je ruimte zou kunnen noemen. Maar dan valt je een beweging op, in de reflectie in het raam. Als je beter kijkt zie je dat de ruimte waar je net doorheen bent gekomen veranderd is. De ruimte is lichter, tot leven gekomen, alsof je terug bent gestapt in de tijd en iedereen die je mist er weer is. Je draait je snel om, om door al dat leven heen te lopen. Maar zodra je je omdraait vervaagd alles weer. Al dat beweegt en leeft valt weer dood op zijn plaats, alsof er nooit iemand is geweest.
Je bent verbaast, treurig om de eenzaamheid tegelijk. De behoefte aan leven die je net had was net even waargemaakt. Je weet weer zo intens wat je mist, dat je je nog eenzamer voelt. Je vraagt je af of je jezelf niet gewoon voor de gek hield. Je kijkt weer terug naar het raam, tuurt naar de reflectie. Eventjes zie je niets, maar zie weer langzaam de reflectie lichter worden, tot leven komen, dingen gaan bewegen. Snel draai je je weer om en vervaagt alles weer tot de blauwe eenzaamheid. Je loopt weer door de ruimte om te kijken of er ergens toch iets tot leven is gekomen. Niets. Alles is net zo levenloos als de eerste keer dat je er liep.
Je loopt weer terug om te kijken in de reflectie in het raam. Je hebt de behoefte om weer dat leven te zien, de sfeer weer te proeven van de gezelligheid.
Je kijkt weer in het raam en alles komt weer tot leven in de reflectie. Je ziet omgevallen stoelen weer netjes aan tafel schuiven, je hoort mensen aan tafel praten, iemand zet een grammofoonplaat op.
Hoe langer je kijkt, hoe meer behoefte je krijgt aan die gezelligheid, maar als je je dan weer omdraait, vervaagt alles weer. Je loopt de voorwerpen af die je in het raam gereflecteerd zag, je weet dat ze ooit gebruikt zijn, ergens hoor je ook nog wel een galm van hoe dat was. Maar het is niet meer. Je bent helemaal alleen. De kamer komt op je af, zo eenzaam voel je je. Je rent naar het raam toe, alles komt weer tot leven, je voelt je zo gekweld wanneer alles weg wil, je wil zo graag terug naar die gezelligheid, weg van die eenzaamheid, je zou wel door het raam heen willen stappen, deze leegte uit. Het kan niet, het zou niet logisch zijn, maar je doet het toch, je raakt het raam aan. Het werkt niet. Je wilt het zo graag. Je hoeft alleen maar een ruitje door. Hoe moeilijk moet dat zijn. Een ruitje om in die wereld te komen waar je zo naar verlangt. Je kijkt om je heen, je ziet een gevallen stoel, grijs van het stof, maar je pakt hem op. Je slaat het raam met de reflectie kapot. Daar is die wereld. Je stapt er door heen. Je bent er. Je bent blij, je bent omgeven door leven, je voelt je niet langer eenzaam. Maar terwijl je bezig bent met genieten, zoomt de camera uit, verder uit, langzaam zie je dat je helemaal niet in die wereld bent, maar dat je dood bent, de verstikkende ruimte ingezogen. Maar dat weet jij niet, dat is niet belangrijk. Je bent waar je wil zijn.


Groetjes Son